سلمان نوشته ها

این روزها که امین درگیر شغل جدیدش است و احتمالا کمتر فرصت خواهد داشت تا اینجا را به روز نگهدارد، بیشتر از قبل مزاحم دوستان خواهم بود. شاید امین هم از من یاد بگیرد و مثل قبل حضور پر رنگ تری داشته باشد.

بهانه ام برای درد دل هایی که می خوانید، پر رنگ شدن بحث های سیاسی و ظاهر شدن منطق ها و منش های متفاوت در روزهای منتهی به انتخابات است. این روزها مباحثی بین کاندیداها و حتی جمع های دوستانه و یا عمومی مردم سر زد که توجه به جزییات آن، راه را برای کسانی که کار بر روی مسائل فرهنگی – سیاسی برای شان مهم است، روشن و شفاف می کند.

یکی از مشکلاتی که معمولا در تمام بحث های مردمی و مناظره های کاندیدا ها بسیار واضح و فراوان است، اظهارات بی سند و مدرک است که معمولا شالوده ی اصلی اکثر بحث ها را تشکیل می دهد. بحث هایی که پایه و اساسش مشخص نیست و معلوم نیست طرفین بحث، بر سر چه اصولی توافق می کنند تا بقیه حرف های شان را با توجه به آن اثبات کنند و طرف مقابل شان را قانع کنند. این بحث های بی پایه و عامیانه، زمینه را برای جدل و ایجاد اختلاف مهیا می کند. متأسفانه، قر زدن و کنایه های عامیانه و صحبت بی ادبانه نیز، آفت بحث ها شده است و پیش از آن که بحث شکل بگیرد، باعث موضع گیری و جدل می شود. عدم اطلاع از وقایع تاریخی و اظهارات بدون علم نیز، زمینه ی مناسبی فراهم می کند برای تحریف آشکار وقایع و استفاده از وقایع تخیلی در اثبات نظر به مخاطب که حتی کاندیداها هم به این شیوه متوسل می شوند.

مطلب دیگری که باید در بررسی مباحث مد نظر قرار گیرد، جایگزینی افراد به جای ملاک ها و اصول است که باعث شده جوانان و نوجوانانی که وارد این مباحث می شوند، بدون پشتوانه فکری و نا آگاهانه، با هر بادی که وزیدن بگیرد، به سویی بروند و ایشان را به بلندگوی بیگانه از تفکر، برای عده ای فرصت طلب تبدیل کند. قدرت طلبان که توانایی پنهان کردن اهداف منحرف شان را در محیط سالم و آرام ندارند، سعی می کنند از زودباوری و شور و هیاهوی جوانی، برای گل آلود کردن اوضاع استفاده کنند و قانون را کنار بزنند.

دوستانی که برای شان مهم است که در این زمینه مؤثر باشند و برای بهبود اوضاع تلاش کنند، باید سعی کنند علاوه بر اینکه خود اخلاق را در هر حال رعایت کنند، محیط بحث ها را اخلاقی را از توهین و بی ادبی پاک کنند تا جا برای استدلال و روشنگری فراهم شود. با این شرایط، یکی از سلاح های کاربردی سوءاستفاده کنندگان از بین خواهد رفت. علاوه بر این، باید سواد مباحثه خود را بالاتر ببریم و با جایگزینی منطق، استدلال و بیان تاریخ با کنایه و سطحی نگری، امکان تحریف تاریخ و بیان کنایه های بی منطق را کم کنیم.

واضح تر عرض کنم؛ زمانه به سمتی پیش رفته است که دشمنان انقلاب،ضعف خود را برای انحراف انقلاب از طریق مهره های سیاسی سوخته، با نا آگاهی جوانان مان از تاریخ معاصر و مبانی اسلام و انقلاب جبران می کند. برای مقابله با این ترفند که عده ای از جوانان و قشر مرفه جامعه را به سمت قدرت طلبانی که به ظاهر پیرو اسلام و ولایت نمایانده می شوند سوق داده، در این شرایط، پسندیده نیست که وارد حیطه ی بحث های کلی و کنایه ای و بی ادبانه شویم، بلکه باید زمین بازی منطقی و آگاهانه و مستدل خود را حفظ و تقویت کنیم. مطمئنا با ورود جوانان به یک بحث منطقی، خود آنان به تهی بودن شور مجازی شان آگاه می شوند و کسی نیست که منطق و استدلال دوستانه و برهان قاطع، ذهنش را نرم نکند. البته بدیهی است که این روش، زمان بیشتری می طلبد و نباید انتظار داشته باشیم با چند بحث، کسی تمام مبانی و اصول اسلام و انقلاب را بپذیرد.

امیدوارم دوستانی هم که راه حل مقابله با این انحرافات را در جدایی از طیف جوان و دانشجوی روشنفکر و تشکیل گروه های یکدست حزب اللهی می بینند، از این جدایی خطرناک دست بردارند و با تغییر کینه و بغض به دوستی آگاهانه، محیط تفرقه را برای رشد فتنه فراهم نکنند و با کمی صبر، شاهد تأثیری ماندگار در روند گفتمان انقلاب اسلامی باشند.

سه تارت را زمین بگذار
که من بیزارم از آواز این ناساز ناهنجار
زبان در حنجرت گشته به کام دشمنان مذهب و میهن
من اما پیش ِ این اهریمن ِ سر تا به پا آهن
نخواهم سر فرود آورد تا دامن
دلم لبریز از مهر است با تو . حیف اما تو نمی دانی
تو ای با دشمنانم دوست
تو ای از ایل من ، ای از تبارِ من
زبانِ میزبانِ اهرمن خویت
زبان خشم و خونریزی‌ست
زبان قهرِ چنگیزی‌ست
بیا در خانه و بنشین کنار من ،
بگردان حنجرت را جانب دشمن ، بگو با او :
(بیا، بنشین، بگو، بشنو سخن، شاید)
که شاید . . . باز هم شاید
فروغ آدمیت راه در قلب تو بگشاید
بگو با او :
که (ای خونخوار ِ ناسیراب از خون ِ هزاران کودک افغان و ایرانی)
تو از آواز زیبای من و تارم چه میدانی ؟
(غزل های مرا و شعر حافظ از چه می خوانی ؟)
نمی دانم چه خواهد گفت او با تو . . . تو میدانی ؟
برادر گر که می‌خوانی مرا ، بنشین برادروار
بگو با من چرا این گونه می بینم :
"سه تارت را به دست اهرمن ، دستت به دوش او برادروار"
به زیر گوش آنانی (که هردم نزد آنانی) چرا یک دم نمی خوانی :
(تفنگت را زمین بگذار )
تفنگت را زمین بگذار تا از جسم تو
(این دیو انسان‌کُش برون آید)
تو می دانی "چه می دانم من از آیین انسانی"
همان هایی که میدانی :
اگر جان را خدا داده است
چرا باید که فرزندان شیطان بازبستانند؟
چه می خوانی تو با این لهجه ی غفلت، برادر جان ؟!
هر آن کس گفت با تو، کز من آیی و ستانی، این تفنگم را
بدان بی شک
که می خواهد برادرها و یاران تو را در دم
به خاک و خون بغلتاند
تو که المنت لله چنین حق گوی و حق جویی
و حق با توست
بدان حق را – برادرجان –
به زرق این زبان ‌نافهمِ ِ آدمخوار
نباید جُست…
و اما این تفنگی کاین چنین از زشتی اش خواندی
و با من زانکه من آیین انسانی نمی دانم، چنان الفاظ می راندی :
برادر جان تو خود بودی و می دانی که من در کار خود بودم
به دور از آتش و آهن، به کشت و کار، در گلزار خود بودم
ولی یک باره دنیا و زمین و آسمان، دریای آتش شد
تمام میهنم سر تا به پا، سوگ سیاوش شد
تفنگ و تیر و توپ و موشک و خمپاره و اژدر
اجل وار از چپ و از راست، گاه از پای، گاه از سر
مرا و کودکان بی گناهم را
تو را و حنجر پرسوز و آهت را
به قربانگاه خشم خویش، می سوزاند
و جان ِ ما و یاران را از آن ِ خویشتن می خواند
و من گفتم – همان گونه که می گویی – :
اگر جان را خدا داده ست
چرا باید تو بستانی ؟
و در عین گریز و نفرت از کشتار و خونریزی
تفنگی ساختم از آتش و آهن، که می بینی !
که شب ها تا سحر بیدار
بدارد چشم در چشمان ِ این اهریمن خونخوار
که گر خواهد بجنبد بار دیگر، کور سازد چشم هیزش را
ببرد پنجه و چنگال تیزش را
کنون اما برادر جان
تو گر خود سینه ات را پیش او داری سپر، آیا نباید گفت :
" تو از آیین انسانی چه میدانی ؟ "
که با یک این چنین شیطان آدمخوار، دمخواری ؟
چگونه باورت دارم که این سان باورش داری ؟
نشسته با چنین دیوی، فراز تلی از نعش هزاران کودک غزه
و با آن لحن شورانگیز و با مزه
برایم شعر می خوانی : ((تفنگت را زمین بگذار)) ! ؟
تفنگم را برادرجان اگر یک دم به روی خاک بگذارم
زمینِ میهنت را دیو خواهد خورد
و ذره ذره خاکش را به باد خشم خواهد برد.
تفنگ من برادر جان چه می دانی برای چیست ؟
برای جاودانه ماندن میهن
برای آن که دیگر بار اهریمن
اگر خواهد خلیج فارس را سازد به خون کودکانم سرخ
حسابش را به تیغ تیر بسپارم
به چنگالش رد شمشیر بگذارم
کنون اما برادر جان
تو گر خود سینه ات را پیش او داری سپر، آیا نباید گفت :
" تو از آیین انسانی چه میدانی که با این دیو آدمخوار دمخواری ؟ "
مبادا جادویت کرده ست و " نیمه خواب و هشیاری " ؟
که این سان محفلش با ساز ِحنجرگرم می داری !
اگر خوابی اگر هشیار
اگر این بار شد افکار خواب‌آلوده‌ات بیدار
تو سازت را زمین بگذار . . .
صدایت را ز چنگال سیاه اهرمن پس گیر دیگر بار
و دست دوستی از دوش خون آلوده اش بردار
و گر مردی
به زیر گوش آنانی (که اینک نزد آنانی)
بخوان یک دم :
تفنگت را زمین بگذار
تفنگت را زمین بگذار…
تفنگت را زمین بگذار