تهران این هفته، شور شهادت و عزت داشت و یک بار دیگر معطر شد به عطر شهدا و همه بودیم و دیدیم که شد آن چه دشمن در آرزویش همیشه خواسته که نشود. گفتن دوباره اش از طرف کسی که کمترین قطره بوده در این سیل خوش یمن یاد شهدا، لطفی ندارد.
اما نکته ی بامزه، فرار به جلوی طیف لیبرال است که نتوانستند سهم خود خوانده شان را در این همایش انقلابی به دست بیاورند. از گلایه مندی بابت توزیع پلاکارد تا شکایت از مداحی ها و شعر ها و شعارها؛ از نامه سازی از طرف چند خانواده شهید تا آه و فغان از اینکه چرا شهدا در مورد دیگران پیامی نداشته اند …
اشتراک تمام این ناله ها هم نادیده گرفتن سیل حضور ملت و فرض عدم شعور ملت در جو زده شدن و تکرار شعار القا شده است. انگار ملت همراه آن ها بوده و با توزیع چند پلاکارد، حواس شان نبوده که بر علیه آمریکا و سازشکاران داخلی شعار داده اند. حالا این رفقا با تمام توان در حال حمایت از شهدای مظلوم و مردم بی عرضه و بی سوادی هستند که هر کس هر پلاکاردی دستش بدهد، روی دست می گیرد و هر چه در گوشش بگویند تکرار می کند …
به هر حال این نمایش اقتدار و عزت هم با روایت ضعیف رسانه ملی گذشت و دشمن بهتر از دوست نادان پیامش را گرفت. ان شاءالله خداوند در لحظات خطیر آخر الزمان، همه ی ما را پیرو امام گذشته و حال باقی بدارد و از غرور و تکبر به دور باشیم.
