انتخابات فرصت خوبی است که خود و اطرافیان مان را بسنجیم که چقدر سیاست زدگی روی تصمیمات مان نفوذ دارد و چقدر با سیاستی که عین دیانت است، فاصله گرفته ایم.
اگر در انتخابات، بیش از اینکه افراد را با ملاک ها بسنجیم، چشم مان به رأی دیگران و نظرسنجی هاست؛ اگر به جای اینکه ملاک های مان را با اصول منطبق کنیم، از روی افراد، ملاک می سازیم؛ اگر اصول را به جای اینکه از دین بگیریم، از جناح های سیاسی برداشت می کنیم؛ اگر جناح های مختلف را با تبلیغات مقطعی شان بشناسیم، به جای اینکه در سوابق و منش و اهداف شان تعمق کنیم؛ می توانیم شک کنیم که کم تا قسمتی سیاست زده ایم و اگر فکری به حال خودمان نکنیم، در بازی های قدرتی که هدفش افراد است نه تعالی دین و جامعه، غرق خواهیم شد.
در انتخابات است که ممکن است بفهمیم با تبلیغات و جو سازی، گروهی به بهانه اسلامیت، از جمهوریت دورمان می کنند و عده ای به بهانه ی جمهوریت، تیشه به ریشه ی اسلامیت می زنند. هر دو این ظلم ها، راه را برای قدرت طلبی افراد و تضعیف دین باز خواهد کرد. اینجاست که سختی کار برای دین باوران مشخص می شود و نیازمان به تذکر و رهبری آگاه، واضح تر خواهد شد.
