بعد از نماز، يكي از بچه ها كليد
كرده بود كه بگم اون وقتا كه خودم دانش آموز بودم، مثل كدوم يكي از بچه هاي دوره
شون بودم!

طبق روال معلمان، به سرعت دست به
سرش كردم و فرستادمش سر كلاس. اما سوال جالبي پرسيده بود كه ارزش چند دقيقه فكر
كردن داشت.

هر چي سعي مي كنم زندگي دانش
آموزي خودم رو با بچه ها مقايسه كنم، اشتراكي جز مفيدي بودن و چند تا شباهت ديگه
پيدا نمي كنم. زندگي ساده اي كه ما داشتيم خيلي با زندگي هاي امروز فرق داره.

زندگي هاي امروز راحت تر شده،
سريع تر و پر هزينه تر هم.

• زمان ما با يه توپ پلاستيكي
  كل بچه هاي كوچه، روزي شاد و با نشاط داشتن. بعضي روزها هم با ماشين هاي
  پلاستيكي و يه تيكه گچ، چند تا تيله، كاميون و لودر اسباب بازي، تفنگ آب پاش يا
  دوچرخه، روزمون شب مي شد.

• امروزي ها اما به كمتر از
  PS2 و گيم نت و رايانه شخصي و رايانه همراه و تلفن
  همراه رضايت نمي دن.

• زمان ما اردوهاي مدرسه بهترين
  اتفاق زندگي مون بود و براي رفتن به اردو كلي تلاش مي كرديم و توي اردو هم از
  تمام لحظات لدت مي برديم.

• امروزي ها اما اردوهاي مدرسه
  با سفرهاي خارج كشورشون قابل مقايسه نيست. توي مسافرت هاي خانوادگي هم كسي
  ازشون نمي خواد توي كارها مشاركت داشته باشن و به خودشون زحمت بدن.

هرچي سعي مي كنم اين دو نوع زندگي
رو از نظر لذت و رضايت مقايسه كنم، مي بينم ما از زندگي مون راضي تر بوديم تا بچه
هاي الان.

• ما اگه چيزي رو نداشتيم سعي
  مي كرديم براش جايگزين پيدا كنيم و همين ما رو براي زندگي آماده تر كرد.

• امروزي ها اما زود نااميد مي
  شن و دست به دامن ديگران مي شن.

• ما بلد بوديم براي خودمون
  وسيله هايي رو كه لازم داشتيم درست كنيم. چيزي نبود كه از ساختنش هراس داشته
  باشيم. حتي اگه خوب هم نمي شد وقت مون رو پر مي كرد و براي زندگي امروز آماده
  تر مي شديم.

• امروزي ها اما اگه وسيله اي
  كه دوست دارن توي اينترنت نباشه يا با رايانه نشه طراحي اش كرد، فرضش محال
  ميشه. فردا هم ساده ترين چيزها رو حتي نمي تونن تصور كنن. نساختن هم مهم نيست!

مثل هيچ كدوم از بچه هاي امروز
مدرسه نبودم. من از زندگي لذت بردم. امروز هم از زندگي لذت مي برم. اگه برق قطع بشه
بيكار نمي مونم. اگه ياهو و گوگل براي ايران تعطيل بشه هيچ نگران نمي شم. اگه
ويندوزم قاطي كنه و بالا نياد خيلي راحت رايانه رو خاموش مي كنم و به زندگي خودم مي
رسم. اگر هم يه وقتي سرحال بودم ياد مي گيرم كه چطور درستش كنم و درستش مي كنم. به
كتاب و دستيار هم نيازي ندارم. چون قديم ها با همه چيز ور مي رفتم و قلق هاش رو ياد
مي گرفتم!

امروزي ها اما . . .

خوش به حال ديروزي ها

اين هفته عطر و بوي
ولادت امام باقر عليه السلام
و امام موسي کاظم
عليه السلام
تمام مدرسه رو پر کرده. به مناسبت اين ولادت ها توي مدرسه همايش باقرالعلوم
عليه السلام برگزار شده. (البته اين همايش
پوستر هم داره که چون خيلي ظاهر باکلاسي نداره اينجا نمي ذارم.)

توي اين همايش تحقيق
هاي برگزيده ي دانش آموزان مدرسه که از آبان ماه با کمک معلم ها توي چند مرحله
انجام شده توسط خود بچه ها ارائه ميشه. توي پايه سوم دفاع ها بد نبود. اما توي پايه
اول و دوم به نظر مي رسه براشون يه کمي زود باشه. در کل؛ زنگ هاي همايش کمي خسته
کننده شده. شايد دليلش اين باشه که تحقيق ها کاربردي نيست. علاوه بر اين، چون بچه
ها ياد نگرفتن از منابعي غير از اينترنت تحقيق کنن، تحقيق ها تکراري شده. مثلا
ديروز که چند تا تحقيق در مورد انرژي هسته اي ارائه شد، در واقع يه همخواني بود که
با تأخير فاز اجرا شد! البته هنوز نمي تونم درک کنم با اين که توي مدرسه اين همه بچه ها
مجبور به استفاده از اينترنت مي شن و خودشون هم آخر اينترنت هستن چرا باز ما نبايد
براي استفاده ي بچه ها از اينترنت سياستگذاري داشته باشيم و برنامه بريزيم!!؟

تو اين هفته حضور پر
شور معلم ها فضاي همايش رو پربارتر کرده بود. (تصوير: يه رديف صندلي خالي که مخصوص معلم ها چيده شده رو تصور کنيد.)

فکر مي کنم با کمي
اصلاح و بازنگري بشه همايش بهتري برگزار بشه. به هر حال! اين هم يه نمونه ي ديگه از
نوآوري هاي مدرسه است و بايد کمي! براي نتيجه گيري صبر کرد.

بچه هاي راهنمايي خيلي صاف و ساده اند. سريع احساس شون رو نشون مي دن.

ديروز آرش مي خواست از دوم ها امتحان بگيره. چون خودش نبود و مسوولان آموزشي مدرسه هم همون ساعت جلسه ي گروه اجتماعي داشتن، قرار شد امتحان که استارت خورد برم سر جلسه ي امتحان و تا آخرش باشم و بعد برم جلسه گروه معارف.

وارد سالن که شدم برگه ها داشت توزيع مي شد. اولين چيزي که توجهم رو جلب کرد يکي از بچه هاي درسخون و مؤدب دوره 31 بود که با بغض داشت با خودش حرف مي زد. رفتم جلو و ازش پرسيدم « چرا گرفته اي؟» ديگه بغضش داشت گريه مي شد که بلند گفت « آخه چقدر امتحان؟ خسته شدم ديگه!»

حالا داره امتحان شروع ميشه و شما قراره همون مراقب سخت گيري باشيد که نمي ذاره بچه ها سرشون از برگه بلند بشه.

کلي به اين موضوع فکر کردم. خودم هم قبلا همين احساس رو نسبت به امتحان داشتم. از وقتي درس هايي که مي خونم عوض شده ديگه امتحان برام نفرت انگيز نيست. بايد راهي پيدا کرد که ديد بچه ها نسبت به امتحان عوض بشه. خيلي هم سخته. اما کار ما همينه.