ديروز براي خريد کتاب رفتم ميدون انقلاب. جالبه که ديگه فروشندگان خياباني نوارهاي بياباني! به قيافه هم کاري ندارن. البته نيومدم که اينو بگم. چند تايي نوار گرفتم. خونه که رسيدم شروع کردم از هر کدوم يه کمي گوش کردن. سمفوني ايثار هم تو نوارها بود. با اين که سوم خرداد رفتيم اجراي زنده ي سمفوني ايثار و نوارش رو هم از همونجا گرفتم و بارها گوش کرده بودم، تست اين نوار يک ساعت طول کشيد. تا ته دوباره گوش دادم.

حتما مي پرسيد چرا اگه نوار رو داشتم يکي ديگه خريدم. اول اينکه اين بار دوتا خريدم نه يکي. دوم هم اينکه يه بنده خدايي نوار رو ازم براي هميشه امانت گرفت! مفيدي بودن اين تبعات رو هم داره ديگه! اين بار دوتا خريدم که اگه يکي خواست امانت بگيره مجبور نشم دوباره برم انقلاب.

کارهاي مجيد انتظامي يه سر و گردن از بقيه بالاتره. عجيبه که هنوز ايرانه و فرار مغزي نکرده.

راستي جالب نيست که من تهران نيستم ولي وبلاگ به روز مي کنم؟؟؟

يا علي

چهارشنبه 14 دي 1384

امين و پسرم، مهدي، هم سن و سال بودند. با هم بازي مي‌کردند؛ مي‌دويدند، مي‌افتادند، مي‌خنديدند. حالا ديگر مهدي توي پارک « شهيد امين گودرزي » تنها مي‌دود. تنها مي‌افتد، تنها مي‌خندد. من هم مي‌نشينم و تماشايش مي‌کنم.

• اردوي رهروان مدرسه نزديک شده. اگه مطلبي هست شنواييم.
• متن، صفحه ي 41 کتاب نفت است؛ از سري روزگاران، انتشارات روايت فتح
• امتحان دانشگاه هم نزديک شده.
• امتحاني براي بچه ها طراحي کردم که حال کنن. شايد بعد اينجا هم منتشر کردم.
• عيد قربان هم نزديک است …

دوشنبه 12 دي 1384

زندگي تکرار روزهاي تکراري است.

هشت هزار و هفتصد و پنجاه و هفت بار.

آخر هم اين زندگي ما را خواهد کشت!

جمعه 9 دي 1384

بعضي شيريني ها خيلي زود توي زندگي حل مي شه. بعضي شيريني ها اين قدر شيرينه که هميشه تو ذهن آدم مي مونه.

بعضي تلخي ها سريع تر از حد تصور از بين مي ره. بعضي تلخي ها هم مزه اش هميشه رو زبون آدم مي مونه.

بعضي غم ها زود رنگ مي بازه. بعضي غم ها اما کمر آدم رو مي شکنه.

بعضي وقايع، چه خوب چه بد؛ هميشه تو ذهن آدم مي مونه.

مراسم تشييع و تدفين « سيد »، تلخ و شيرين و غم انگيز و به ياد ماندني بود. همه از نوع دومش. با تمام مراسم هاي دنيا فرق داشت.

امروز مراسم تدفين سيدي ديگر بود. خدا رحمتش کند و به فرزندانش صبر دهد. سر مزار سيد هم رفتيم. خانواده اش هم بودند. پدر سيد را که مي بينم صبر را درک مي کنم.

اي منتظر غمگين مشو، قدري تحمل بيشتر
گردي به پاشد در افق، گويي سواري مي رسد

دوشنبه 5 دي 1384

از اون شب بارها اومدم تو صفحه ي مديريت که چيزي بنويسم. اما نتونستم. بارها نوشتم ولي ذخيره نکردم. اين مدت خيلي سخت گذشت. کلاس رايانه ي خلوت خيلي سخت گذشت. تو آمار و رياضي يک از سي و هفت، درصد زيادي نيست. اما وقتي ميري سر کلاس غيبت يک نفر هم کاملا مشخصه. تو اين مدت بچه ها هم عوض شدن. درس خوندنشون هم عوض شده. رفاقت هاشون هم عوض شده. دوران سختي بود.

پنجشنبه با صمد و رضا رفتيم بهشت زهرا. کم کم جاهايي که بايد سر بزنيم زياد شده. اما آدرس ها با زياد شدن از ياد آدم نمي ره. شماره قطعه ها فراموشم نمي شه. کم کم آشناهايم توي بهشت زهرا بيشتر از شهر ميشه. کم کم توي شهر غريبه مي شيم و مجبور مي شيم از شهر بريم. آدم تنها، کاري ازش شاخته نيست. انسان موجودي است اجتماعي!

تا يک هفته پس زمينه ي ويندوز عکسي بود که توي اردوي کرج سال دوم دوره سي گرفته بودم. سر کلاس که خواستم برم برش داشتم که يه وقت . . .

توي مجلس ختم ميرمحمدي قرآن حزبي مي دادن که حاضرين بخونن. قرآن را گرفتم و باز کردم. سوره مبارکه بقره آيه 44. خشکم زد. يقين دارم بچه هايي که سر کلاس ما هستن خيلي کارشون درست تر از ماست.

با اينکه باد وزيدن گرفته و کم کم بارون هم مياد؛ اما من هنوز . . .

به قسمت آلبوم عکس هاي وبلاگ عکس هاي سيد را هم اضافه کردم که جلوي باد و بارون گرفته بشه.

اميدوارم دعامون کنن

جمعه 25 آذر 1384

• خيلي شنيده ايم که اولياءالله بين مردم هستند و کسي اونا رو نمي شناسه و مثل بقيه مردم زندگي مي کنن. اوقاتي هست که وقتي زندگي رو مرور مي کني يقين مي کني که … اما حيف که … خدا به داد ما برسه … ذهنم خالي نميشه. چرا باد نمياد؟

• فردا با پايه سوم کلاس رايانه دارم. سخته …