روز+مره

وقتي آدم سر دوراهي مي مونه، به احتمال خيلي زياد يکي از دو راه درسته. احتمالش زياده که موفق بشي.
وقتي تعداد راه ها بيشتر بشه احتمال خطا هم بيشتر ميشه. هر کسي تو زندگي کلي از اين چند راهي ها سر راهش هست. فقط بايد حواستو جمع کني و کمتر بيراهه بري. جرأت برگشتن هم داشته باشي. نااميد هم نشي.
کاش همه ي راه ها به دو راهي مي رسيد. کلي دوراهي سر راه باشه بهتر از اينه که چند تا از اين دوراهي ها جمع بشن و يه n راهي تشکيل بدن!
——————————————————————————–
پي نوشت:
اين دو هفته روزهاي سخت و شلوغي بود. کلي دوراهي سر راهم سبز شد. همه پشت سر هم. رديف مثل دونه هاي بارون. اميدوارم تصميماتي که مي گيرم درست باشه. تا بتونم مشورت مي کنم با دوستان. اما سعي مي کنم دست آخر توکل کنم و کار رو به کاردون واقعي بسپرم.
هميشه موفق باشيم و پيروز

۱- اين روزا همه‌اش اتفاقات شبيه به هم ميفته. اين آخر هم که سردار قاليباف استعفا داد. نمي‌دونم اگه آقاي قاليباف درگير رياست جمهوري بشه هم همين‌قدر که تونست تو نيرو انتظامي کار کنه مي‌تونه موفق باشه؟
دوست ندارم چهره‌ي خوبي به خاطر سختي و مشکلات! کاري که قبول مي‌کنه وجهه‌ي بدي پيدا کنه. البته اميدوارم دوستان رهگذر برداشت سياسي نکنن و آقا حامد هم از اون شوخي‌ها نکنه که دعوا بشه! ما حوصله‌ي آژان‌کشي نداريم.
۲- اوايل اسفند ماه بود که شنيدم بالاخره مدير بعدي تعيين شد. راستشو بخواي اصلا خوشحال نشدم. اون روز هم که آقا کريم‌زادگان رو ديدم؛ با اينکه مي‌دونستم رسمه که تبريک بگن اين جور وقتا، چيزي نگفتم. چون اصلا از اين خبر خوشحال نشدم.
۳- دارم يواش يواش مي‌فهمم که بعضي جاها خوبه آدم در راه خدا پارتي بازي کنه! البته تاکيد مي‌کنم: فقط در راه خدا.
براي وقت گرفتن از يکي از مسوولين براي يه کار خير ( البته منظورم کار روايته!) سه ماه ميشه که هر دو سه روز يک بار زنگ مي زنم، فاکس روايت رو پيگيري مي کنم. اگر از همون اول به جاي معرفي ساده و شناسنامه‌اي مي‌گفتم فلاني هستم دوره بيست، الان چند بار با اين مسوول محترم ناهار خورده‌بوديم، چه برسه به مصاحبه کردن! خلاصه اين‌که از قديم گفتن پارتي بازي خوبه، ريا هم بعضي وقتا خوبه اما در راه خدا. حالا ما يه چيزي گفتيم، اين شوخي‌ها رو نشنيده بگير.
۴- از دفعه‌ي بعد شماره‌بندي نمي‌کنم. اصلا خوشم نيومد. هر چي مطلب تو اين ماه قرار بود بنويسم تو يه پست مصرف کردم. همينو جيره بندي کن که تا پست بعدي بيکار نباشي.

خدا نکنه کار کسي گير بيمارستان بيفته. ان‌شاءالله هميشه سالم و سلامت باشيد.
چند روز پيش به خاطر بي‌احتياطي و شيطنت دو نفر از بچه‌ها تو اردو، مجبور شديم ساعت ۱۲شب ببريم‌شون بيمارستان و تا ۵صبح مهمون باشيم.
شب سختي بود. از ما پر درد تر تا دلتون بخواد بود.همون يک شب که اون‌جا بوديم چهار نفر تصادفي آوردن. از اين چهار نفر دو نفر با موتور تصادف کرده بودن که هيچ کدوم هم کلاه نداشتن. دو نفر ديگه هم عابر بودن که ماشين زده بود بهشون.
خيلي برام جالب بود که هرچقدر هم عقلمون برسه و بزرگ شده‌باشيم، بچه‌گانه‌ترين کارها رو هم بعيد نيست انجام بديم. يکي نيست بگه آخه کلاه کاسکت گذاشتن راحت‌تره يا دردکشيدن تو بيمارستان؟ البته اگه بوديد و نعره‌هاي موتورسوار رو – که تموم استخون‌هاش و از همه مهمتر جمجمه‌اش خرد شده بود و ۴۵ دقيقه طول کشيد تا از راديولوژي بياد بيرون – مي‌شنيديد، متوجه مي‌شديد کدوم بهتره. بچه‌ها هم وقتي پاي جون وسط باشه لجبازي نمي‌کنن. حتما بايد زور بالاسرمون باشه تا دلمون براي خودمون بسوزه و از وسايل ايمني استفاده کنيم؟!
فکر کردن قبل از لجبازي راه حل ساده‌اي نيست؟
ديروز هم رفته بوديم سد لتيان. اولين تصوير که از آب پشت سد ديده مي‌شد، درياچه‌اي از زباله بود که روي آب شناور بود و بعضي نقاط آبي رنگ و پراکنده داشت توي نور آفتاب که ظاهراً زباله نتونسته بود بپوشوندش. يکي از مسؤولان سد که اومد براي توضيحات فني فهميديم ماجرا چي بوده.
از قرار معلوم با تمام تلاش هاي محيط زيست و وزارت نيرو، ساخت و سازهاي گسترده اي در منطقه‌ي لشگرک انجام شده و زباله و فاضلاب اين منطقه هم مستقيم وارد رودخانه ميشه و پشت سد جمع ميشه. اين طور که مسؤول مي‌گفت در سال ۳۰۰ هزار کيلو زباله از پشت سد جمع ميشه. آب اين سد از طريق کانالي که زير کوه‌هاي اطراف تهران ايجاد شده، به تهرانپارس ميره و بعد هم يکراست لوله کشي آب شهري …
بعد که وارد تأسيسات سد شديم، چيزي براي گفتن نداشتيم! هيولاي بتوني با ديوارهاي سر به فلک کشيده و استوار جلوي ارتفاع ۱۰ متري آب. شما فشار و نيروي وارد به سد را حساب کنيد! اين فقط ظاهر ديواره بود و کاري به تجهيزات خفن سد نداريم. البته از تمام تجهيزات و تأسيسات عکس هست، اما چون گفته‌بودند عکس نگيريم، روي شبکه منتشر نمي‌کنم. خواستيد حضوري بيايد نشونتون بدم!
پشت ديواره يک دريا آب جمع شده که در مقابل فکر انسان مغلوب شده. فکر نمي‌کنم بتونيد تصور کنيد که بين دو تا ديوار به اين بلندي بودن چه حسي داره. بايد ببينيد تا متوجه بشيد. خلاصه اين‌که جاتون خالي بود.
قدر بازديدها و اردوها رو بدونيد. اين‌جور چيزها تکرار نداره.

بي‌مقدمه مي‌رم سر اصل مطلب. از جلوي مسجد مهدي رد مي‌شديم که چشمم خورد به يه عکس آشنا. عکسي که سال‌ها اسلايد‌هاي شهيد ابراهيمي باهاش شروع شده و نمي‌شه که از ذهنم بره. عکس شهيد ابراهيمي. اين عکس روي اعلاميه‌ي چهلم پدر شهيد بود. اولين چيزي که به ذهنم رسيد اين بود که ما داريم پدر و مادر شهدا رو از دست مي‌ديم و بي خيال‌تر از هميشه به اين فکر هستيم که هفته …
ما هيچ وقت قدر خانواده شهدا رو ندونستيم. هيچ وقت هم بزرگشون نداشتيم و احترام هم بهشون نذاشتيم. مثلا همين مدرسه خودمون. چرا جاي دور بريم؟ تا حالا چند بار شده که از خانواده شهدا دعوت بشه براي اهداي جوايز مسابقات قرآن. تازه ما وضعمون بهتر از جاهاي ديگه‌اس. ما تو هفته شهدا …
بحث مسابقات قرآن شد. يادش به خير اون روزايي رو که تحقيق‌مون اول شد. تو مراسم دفاع کرديم. بعد برديم‌ش انتشارات حوزه علميه. يادش به خير اون روز که سعيد اول شد و همه‌ي مدرسه با تب و تاب منتظر بودن لحظه‌ي اهداي جوايز بشه، همه‌ي مدرسه با تب و تاب …
نمي‌دونم چرا امروز هر جمله‌اي رو که شروع مي کنم مي‌رسه به مباحث نامه‌ي سر …
فکر کنم سلمان شاکي بشه که اين عکس و اين متن اينجا نصب شده. اما اگه من جاي اون بودم به جاي داد و فرياد يه نقل قول مي‌کردم تو وبلاگم تا نه سيخ بسوزه نه …
راستي قراره به زودي ما هجرت کنيم به رازِ دل . البته هنوز در حد فونداسيون و اين چيزاس. به سقف رسيد خبرت مي‌کنم. (اين پاراگراف سه نقطه نداره!)
چرا اين روزگار اين جوري شده؟ چه جوري؟ آقا يا علي …

یکی می‌گفت «قربون عقل دوم ایرانی‌ها !»
نمی‌دونم تا کِی قراره اول اجرا کنیم بعد برای مشکلات فکر کنیم و دست آخر هم برگردیم به سیستم اول.