تقدیر ما این بود

اشکالی در وبلاگ‌های
رازدل، باعث شده بود که بعضی از امکانات وبلاگ‌ها از کار بیفته. یک نمونه اش بخش
نظرات!

به هر حال این نقص
مرتفع شد و وبلاگ‌های رازدل، فعال شدند. الحمدلله.

توی این مدت چند بار
وسوسه شدم که وبلاگ رو به روز کنم. اما دیدم یه مدت به روز نشه هم بد نیست. تجربه‌ی
بی‌وبلاگ بودن خیلی تجربه‌ی خوبیه؛ مثل بی‌موبایل بودن!

اتفاقاتی که باعث شد
وسوسه بشم، این اتفاقات بود:

• سخنرانی دکتر
  خلیجی در مراسم روز معلم خاتم؛ دکتر
  خیلی قشنگ روحیات معلمان رو توصیف کرد. اینجاست که فرق مؤسسی که خودش معلم باشه
  با مؤسسی که معلمی رو فراموش کرده باشه! معلوم میشه.

• روزهای آخر کلاس
  رایانه‌ام در این سال تحصیلی؛ پایان
  ظاهری روزهایی خوش که این روزها می‌فهمم فقط برای من نبوده، بلکه برای بچه‌ها
  هم روزهای خاطره‌انگیزی بوده. روز آخر کلاس، بچه‌ها برایم نوشتند و بهترین
  یادگار این سال‌های معلمی برایم خلق شد. دلم برای این سال و این بچه‌ها خیلی
  تنگ خواهد شد. شاید بعدها چند تکه از نوشته‌های بچه‌ها را اینجا نوشتم. شاید.

• جشن تکلیف
  بچه‌های پایه سوم؛ دیدن بچه‌ها که تا
  چند روز یادشان است که مکلف شده‌اند، حسابی خاطرات سال سوم راهنمایی خودم را
  زنده کرد.

• ماجرای امتحان
  رایانه‌ای که جز دانش‌آموزان، کسی در مدرسه نمی دانست آخر اردیبهشت برگزار
  خواهد شد؛ یک ترم برای نو بودن ساختار
  سؤالات فکر کرده بودم و برنامه‌ریزی، اما وقت نشد طراحی‌شان کنم. اگر یک هفته
  هم وقت داشتم بد نبود، اما یک نصفه روز برای طراحی سؤالات هدفدار، خیلی کم بود.

• آزمون ورودی
  مدارس و لطمه‌هایی که به دانش‌آموزان می زند؛
  هر سال همین موقع‌ها ذهنم را درگیر می‌کند. چه می‌شود کرد؟

خیلی خوب شد که وبلاگ
خراب بود، وگرنه سرتان را با این موضوعات درد می‌آوردم.