مدرسه ي ما

این روزها که گردنم زیر بار عنوان دهن پر کن « معاونت فناوری اطلاعات » قرار گرفته، اینقدر درگیر جلسه و شورا و بازدید و بودجه و برنامه و این جور بازی ها شده ام که نمی فهمم زمان چطور

معلم بودن خیلی وقت‌ها چشمت را به روی خیلی وقایع می‌بندد. وقتی به عنوان معلم می‌روی سر کلاس و گوش مردم را به کار می‌گیری، شاید یادت برود که مسؤولیت سنگینی در قبال وقت و عمر دانش‌آموزان بر دوشت افتاده؛

اتفاقی که نباید می‌افتاد، افتاد. . . ما هم فقط تماشا کردیم و بس. در مدرسه همه باید با هم همکاری کنند تا کار خوبی انجام شود یا اتفاق بدی نیفتد. وقتی مشکلی را همه می‌دانند و می‌بینند و کسی

معلم مهر پاک آسمانی معلم ای فروغ جاودانی بهار بی‌خزان آفرینش ز تو روشن چراغ علم و دانش شکفته مهر تو در سینه‌ی من شب تاریک قلبم از تو روشن نگاهت نور ناب جاودانی کلامت آیه‌های مهربانی نشان از طرح

آب هست؛ خاک هست؛ جوانه اما …

بچه‌ها دروغ نمی‌گویند … همیشه هرجا گیر کرده‌ام، دست یکی از شهدا یارم بوده، نجاتم داده … خوشحالم که نسل بعد هم شهدا را درک می‌کند … ما باید تلاش کنیم تا ارتباط برقرار شود؛ بقیه‌اش را خودشان استادند …

اگر خدا بخواهد، بیست و دوم بهمن ماه امسال، خرمشهریم؛ همسفر بچه‌های دوره ۳۲ راهنمایی. شراب تلخ می‌خواهم که مرد افکن بود زورش که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش