مدرسه ي ما

اين روزها كه گردنم زير بار عنوان دهن پر كن « معاونت فناوري اطلاعات » قرار گرفته، اينقدر درگير جلسه و شورا و بازديد و بودجه و برنامه و اين جور بازي ها شده ام كه نمي فهمم زمان چطور گذشته و كارها ناتمام مانده و خستگي يك روز دويدن به خستگي هايم اضافه شده.
هميشه دوست داشتم فرصتي پيش بيايد كه بتوانم خيلي اشكالات را در مدرسه حل كنم. دوست داشتم مدرسه با طرح هايم يك قدم بردارد و به هدف نزديك تر. دوست داشتم طرح هايي در مدرسه اجرا شود كه هزينه هاي بيخودي را تمام كند و دردسرهاي آدم ها براي كارها كم تر شود.
اما حالا اينقدر درگير رسم و رسومات اداري و فاكتور و تأييديه جلسات و شوراها و دور زدن و دور خوردن ها مي شوم كه به هدف رسيدن را سخت تر از قبل مي بينم.
به هر حال آماده حضور در هرگونه جلسه و شورا با شما صاحبنظران عزيز در باب آي تي هستم؛ شايد فرجي شد و طرح هاي به درد بخوري براي ارتقاي آموزش و پرورش و اينا خلق شد!
با تمام اين حرف ها و مشكلات و شادي و غم ها، به قول بعضي عزيزان «مبارزه هرگز پايان نخواهد يافت»
از ابراز لطف همه دوستان در اين غيبت موقت سپاسگزارم. اگر خدا بخواهد فتوبلاگ را هم كم كم راه اندازي مجدد خواهم كرد.
. . . دعا . . .

معلم بودن
خيلي وقت‌ها چشمت را به روي خيلي وقايع مي‌بندد.

وقتي به
عنوان معلم مي‌روي سر كلاس و گوش مردم را به كار مي‌گيري، شايد يادت برود كه
مسؤوليت سنگيني در قبال وقت و عمر دانش‌آموزان بر دوشت افتاده؛ شايد يادت برود كه
اگر بعد از كلاس با قبل از آن تفاوت نكرده‌باشند، عمرشان را تلف كرده‌اي.

وقتي به
عنوان معلم به مدرسه مي‌روي و در جمع دانش‌آموزان قرار مي‌گيري، شايد يادت برود
صحبت‌هايت مي‌تواند آبروي كسي را در جمع رفقايش بريزد و امان از آبروي رفته . . .

وقتي به
عنوان معلم در دفتر دبيران مي‌نشيني و راجع به اوضاع و احوال بچه‌ها با حرارت و
جديت قضاوت مي‌كني، شايد يادت برود كه الغيبَتُ اَشَدُ مِن كارهاي بد بد !

. . . و
شايد يادت برود كه هر كس ممكن است گاهي اشتباه كند و اگر قرار بود كسي با يك اشتباه
از آدميزاد بودن خلع شود، خودمان اولين اين افراد هستيم.

معلم بودن
و مسلمان بودن از هم دور نيست؛ فقط حواس جمع مي‌خواهد و خواب سبك و صبر و بخشش.

خدايا . .
. بزرگي و خطاپوش

اتفاقي
كه نبايد مي‌افتاد، افتاد. . . ما هم فقط تماشا كرديم و بس. در مدرسه همه بايد با
هم همكاري كنند تا كار خوبي انجام شود يا اتفاق بدي نيفتد. وقتي مشكلي را همه
مي‌دانند و مي‌بينند و كسي كاري نمي‌كند، چه بايد كرد؟

وقتي بود
و نبود ما فرقي با هم ندارد؛ بودن بهتر است يا نبودن ؟!

عادت كرده‌ايم به تنبلي در تمام زندگي، حتي وقتي كه آب هست، خاك هم هست؛ تا
مجبور نشويم،جوانه نخواهيم زد!

من در اين اردو بسيار
آموختم؛ جاودانگي و مردانگي و ايثار و دلاوري را آموختم و زماني كه بر سر مزار شهيد
علم الهدي بودم و زماني كه ايشان را براي لحظه‌اي حس كردم و زماني كه ايشان در همان
لحظه دعاي من را بر آورده كردند و خود را واسطه قرار دادند ، ايمان پيدا كردم كه
شهدا زنده‌اند و جاودانند و هنگامي كه شنيدم چهل جوان يك ارتش عراقي را شكست دادند،
در عظمت و لطف و بخشش پروردگار ماندم، آخر مگر در جهان مادي ما چنين چيزي ممكن است؟

آري
من در هويزه رسم آسماني شدن و نگاه كردن به زيبايي و درك طلوع خورشيد و معناي واقعي
پاكي آب را آموختم و در دهلاويه ستارگان و ماه و خورشيد و كهكشان‌ها را لمس كردم و
در آغوش گرفتم و فتح كردم، كاري كه علم به آن نخواهد رسيد و فقط كار جنون و عشق است
و در طلاييه، طمع زيباي زندگي و جوانمردي و روشني و مهرباني و جانفشاني را چشيدم و
در اروندكنار راه مستقيم و جاودانگي و پاكي را در پيش گرفتم و پيوند خون و آب را
ديدم و در مسجد جامع خرمشهر صداي اذان خون و اقامه دلاوري و نماز شهادت را شنيدم و
در نهايت اوج سفر رويايي‌مان در شلمچه در اوج وجود و غروب خورشيد و چشماني اشك بار
و موج خون و تلاطم جنون و با زباني توبه گو و بدني بي وزن، سفيدي را حس كردم و پر
پرواز را در دستانم گرفتم و تك تك اعضاي بدنم پاك شدند.

به بهشت و كربلاي وطنم
در نزديكي حرم شش گوشه رفتم و به زانو در آمدم و به زمين افتادم و ديگر توان بلند
شدن نداشتم و با خاكش پاك شدم و اميدوارم كه از اين پس هم پاك و خاكي باشم. الهي
آمين.

اگر خدا
بخواهد، بيست و دوم بهمن ماه امسال، خرمشهريم؛

همسفر بچه‌هاي دوره 32 راهنمايي.

شراب
تلخ مي‌خواهم كه مرد افكن بود زورش
كه تا يك دم بياسايم ز دنيا و شر و شورش