|
|
|
|
|
|
شكفته مهر تو در سينه‌ي من |
شب تاريك قلبم از تو روشن |
نگاهت نور ناب جاوداني |
كلامت آيه‌هاي مهرباني |
نشان از طرح لبخند تو دارد |
گلي تا زين گلستان سر برآرد |
پيامت جملگي پند است و اندرز |
ندارد علم تو اندازه و مرز |
تو باراني به كام خشك صحرا |
تو خورشيدي كه مي‌تابي به دل‌ها |
معلم اي فروغ جاوداني |
يگانه رهنماي زندگاني |
نگردم تا ز راه راست گمراه |
بمان با من هميشه يار و همراه |
بایگانی مرقوم
آخرین دیدگاه‌ها
- حسین در پارادوکس شبکه ای
- کاتب در مدرسه ی خیابان مرصاد
- محمد مهدی قاضی زاده در مدرسه ی خیابان مرصاد
- محمدحسن در گردو نخورده ها
- حاجی در هجرت مفید
شاعر هم كه شدي..
سلام.
ایشالله. فقط یه خورده کندم.
یا علی
سلام.
ایشالله. خیلی کند می خونم.
یا علی
با سلام خیلی شعر زیبایی بود امیدوارم موفق باشید “پرتابل”
با عرض سلام و احترام:
همیشه حسرت شغل شریف و الهی معلمی را خورده ام…
نیک می دانم معلمی شغل نیست بلکه عشق است و نسیب هر کسی هم نمی شود…باید لایق شد…
خدا خیرت دهد.
ایام به کام و موفق باشید.
سلام. بسیار خوب بود ! مطلب قشنگی بود. موفق باشید. وبلاگ من هم به روز است*
اين شعر رو خودت گفتی ؟
می دونی شعر دیگران را به نام خودت ثبت کنی جرمه ؟
این سرود همراه با موزیک با کلام را من وقتی راهنمایی بودم تو مدرسه و سرپرستی اجرا کردیم ؟ از این ماجرا 7 سال شاید هم بیشتر می گذره ؟!
ولی خیلی شعره قشنگیه
حیف شد اسم شاعرش رو یادم نمی یاد
یه چیزه دیگه چندتا بیت اش هم ننوشتی