نام نویسنده: کاتب

وقتي با آدم بزرگها درباره
ي دوست تازه اي که پيدا کرده
ايد حرف بزنيد، هيچ وقت درباره او سوال هاي اساسي نمي پرسند. مثلا نمي پرسند که
صداي او چه آهنگي دارد، يا به چه بازي هايي علاقه مند است. نمي پرسند آيا او دوست
دارد پروانه جمع کند يا نه. اما حتما از شما مي پرسند:« دوست جديدت چند سال دارد؟
چند تا برادر دارد؟ وزنش چقدر است؟ پدرش چقدر درآمد دارد؟»

تنها با پاسخ چنين سوال هايي است که آدم بزرگ ها فکر
مي کنند دوست تازه ي شما را شناخته اند.

اگر به آدم بزرگ ها بگوييد:« من خانه ي قشنگي ديدم که
با آجر قرمز ساخته شده بود، لب پنجره هايش پر از گل هاي شمعداني بود و روي بامش پر
بود از کبوتر»، نمي توانند زيبايي آن خانه را در ذهن خود مجسم کنند.

بايد به آدم بزرگ ها بگوييد:« من خانه
اي ديدم که صد
هزار فرانک قيمت داشت.» در اين صورت، آن ها با صداي بلند خواهند گفت:« واي! چه خانه
ي قشنگي بوده!»

آدم بزرگ ها اين طوري هستند ديگر! شما نبايد از آن ها
دلخور بشويد. بچه ها بايد نسبت به آدم بزرگ ها گذشت زيادي داشته باشند.

البته ما که معني زندگي را مي فهميم به عدد و رقم مي
خنديم!

شازده
کوچولو – آنتوان دوسنت اگزوپري

کوچه گردان عاشق عنوانيه که روي پوسترهاي جمعيت امام علي مي بينيم. طرح هم اينه که شب هاي قدر، براي فقرا و خانواده هاي بي سرپرست هدايايي برده ميشه.
شکر خدا از اين فعاليت ها توي شهر کم نيست. هرچند که به نسبت خيلي هم کمه. اما اگر
بخواهيم تحقيق کنيم، جاهاي زيادي رو مي تونيم پيدا کنيم که موازي کميته امداد دارن
کار مي کنن. حتي بعضي از مدارس هم دانش آموزان رو براي اين کارها تشويق مي کنن.
اما يه مسئله اي رو توي هيچ کدوم از اين گروه هايي که ميشناسم نديدم. هيچ کدوم از
کساني که اين کار خير رو انجام ميدن به خود خانواده هايي که بهشون کمک ميشه توجه
ندارن. البته همه براي رضاي خدا تو اين راه قدم مي ذارن. اما تا حالا نديدم کسي ابا
داشته باشه از اينکه مستقيم بره خونه ي مستمندان بشينه و کمک کنه. همه مي گن بريم
فقر رو ببينيم و بدونيم که توي تهران هم فقير هست. اما کسي به اين مسئله دقت نمي
کنه که اون خانواده چه احساسي پيدا مي کنه وقتي از چند جا – که موازي کميته امداد
فعاليت مي کنن – وارد خونه ميشن و مستقيم کمک مي کنن. خود شما اگه باشيد از اين رفت
و آمد ها و خرد کردن عزت نفستون ناراحت نميشيد؟
اميدوارم به جاي اين که فقط فکر خودمون باشيم و ثواب جمع کردن، فکر بقيه هم باشيم.
اميدوارم اين موازي کاري ها روزي به طور واحد مديريت بشه تا اگه به کسي کمک ميشه،
عزت نفسش هم حفظ بشه. اميدوارم قبل از اينکه خرج کنيم در اين راه، به راه هاي
خودکفا شدن اين خانواده ها هم فکر کنيم و فقط فکر يک شبشون نباشيم. اميدوارم بالاخره يه روزي تصميم بگيريم ديگه از خانواده هاي بي بضاعت به عنوان سکوي پرش معنوي خودمون استفاده نکنيم.
اميدوارم عرفه برام مثل ماه مبارک امسال نباشه. گيجم امسال. دعام کن
 

يا علي

باز کردن و شکستن يه چرخه کار خيلي سختي نيست. اما تشکيل يه چرخه ي جديد که بدون نياز به انرژي ثانويه، با همون انرژي اوليه کارش رو انجام بده …
خلأ پرورشي در آموزش و پرورش قابل جبرانه؟

با بچه ها بودن خيلي سخته. اگه بخواي باهاشون باشي بايد مثل اونا پاک باشي و زلال. اگه اين طور باشي، بزرگ ترها مي گن حتما يه چيزيت شده. خوب حق هم دارن. صاف و ساده بودن تو دنياي اونا حماقته. اگر هم بخواي مثل همه ي آدم بزرگ ها بشي که ميشي از اين معلم هاي ترکه اي که فقط به زور خط کش و چوب آقايي مي کنن. من راه اول رو بيشتر ترجيح ميدم. با تمام سختي ها و زحمت هاش. يه کمي پاک و زلال بودن ارزش زحمت و سختي رو داره.
قبول نداري؟

اون روزا که مونده بوديم مدرسه براي زدن کارنامه ها … حدود يازده سال پيش بود.
حتما مي‌گي چه بيکارم که ياد اون روزا ميفتم! اما دليلش بيکاري نيست؛ دليلش کار زياده!
اون موقع دانش آموز بودم و چون شاگرد اول مدرسه بودم (خرخوني ريا نداره!) مدير مدرسه هميشه براي آماده کردن و چاپ کارنامه و اين جور کارها منو صدا مي کرد که به معلم کامپيوتر مدرسه کمک کنم. (اون موقع هنوز رايانه نبود!)
اون روز دو نفر ديگه از بچه‌ها هم مونده بودن که برگه‌ها و کارنامه رو بذارن توي سلفون.
اما اصل قضيه:
وقتي اومدم حياط ديدم رفقا با يه آچار بزرگ افتادن به جون صندوق صدقات. از يه گوشه با آچار راه بازکردن و سکه‌ها رو بيرون مي‌کشن و دوباره ميندازن تو صندوق. در کنار اين کار هم حساب بلاهايي که به ازاي هر سکه دفع ميشه دارن. به ازاي هر سکه هفتاد بلا.
الان اين کار برام کاملا خنده‌داره. اما بچه‌هاي يازده سال بعد از اون قضيه هم همينطور هستن. خيلي وقتا نمي‌دونن کاري که دارن انجام ميدن کار خوبي نيست. نمونه‌اش «…» که روزي سيصد بار سلام مي‌کنه و تصور مي‌کنه با هر سلام شصت و نه ثواب مي‌بره.
حالا نتيجه اخلاقي:
اگه شما معلم بوديد، در مقابل دانش‌آموزي که از صندوق صدقات پول برميداره و دوباره توش ميندازه يا دانش‌آموزي که برداشت سطحي از حديث سلام داره چه برخوردي مي‌کرديد؟ سرزنش يا تنبيه؟
هنوز هم اصرار داري که معلم بودن آسونه؟
شايد آسون باشه، اما خيلي سخته که يادت بياد وقتي خودت هم دانش‌آموز بودي از اين کارها مي‌کردي. سخته که يادت باشه که تو ذهن خودت اين کار خوب بوده و انتظار نداشتي باهات برخورد بشه!