انسان

گاهي مي مانم از کار آدم ها.
کسي پيدا مي شود که حاضر است 700 نفر در سينمايي در آتش سوزان کباب شوند تا به هدفش برسد. هدف هر قدر هم بزرگ و مهم باشد به اندازه جان 700 نفر بزرگ و مهم نيست.
کسي پيدا مي شود که حاضر است هزاران نفر از سرما بلرزند اما کاخ او و دوستانش گرم بماند. کاخ هر قدر هم گران باشد به زجر کشيدن هزاران انسان نمي ارزد.
حتي کسي پيدا مي شود که حاضر است عده اي در ترافيک بمانند اما يک دقيقه تا مقصد پياده نرود. راحتي يک نفر هر قدر هم مهم باشد به اهميت اتلاف وقت و آزار عده اي انسان نيست.

هميشه انسان ها اين رفتار ها را انجام مي دهند. حتي ما. من و تو.
ما زندگي عده اي انسان را در دست گرفته ايم و با آزمايش روي آن ها و رفتارهايشان دنبال کسب تجربه هستيم. حتي کارهايمان را با سعي و خطا پيش مي بريم تا مجبور نباشيم هزينه ي تحقيقات پرداخت کنيم! با اين که واحدي براي تحقيق داريم.
ما از همه ي آدم هايي که به هدف يا تجمل يا راحتي فکر مي کنند. بدتريم. هيچ کدام از آن ها زندگي و آينده ي انسان ها را تخريب نمي کنند. اثر ظلم شان هم به عده ي محدودي مي رسد.
اما ما به طور مستقيم با زندگي انسان هاي کوچک امروز و مردان فردا بازي مي کنيم. انسان هايي که نسل هاي بعدي را خواهند ساخت. ما زندگي نسل هاي بعد را هم مي سازيم. يا تخريب مي کنيم. در سعي و خطا هر دو هست. هم ساختن، هم تخريب.
روا نيست براي هر هدفي حتي يافتن روش هاي برتر، از سعي و خطا استفاده کنيم. کاري که حتي مهندس ها با سازه ها نمي کنند. کاش در کنار کار، وقتي هم براي فکر کردن مي گذاشتيم. البته اطاعت هم خوب است!

بيشتر از قبل به وسايل زير نيازمندم:
– يک موتور خوب؛ ترجيحا هزار!
– يک کلت کاليبر 45
– يک حکم!
هنوز هم توضيح بيشتري ندارم!