انسان

گاهی می مانم از کار آدم ها.
کسی پیدا می شود که حاضر است ۷۰۰ نفر در سینمایی در آتش سوزان کباب شوند تا به هدفش برسد. هدف هر قدر هم بزرگ و مهم باشد به اندازه جان ۷۰۰ نفر بزرگ و مهم نیست.
کسی پیدا می شود که حاضر است هزاران نفر از سرما بلرزند اما کاخ او و دوستانش گرم بماند. کاخ هر قدر هم گران باشد به زجر کشیدن هزاران انسان نمی ارزد.
حتی کسی پیدا می شود که حاضر است عده ای در ترافیک بمانند اما یک دقیقه تا مقصد پیاده نرود. راحتی یک نفر هر قدر هم مهم باشد به اهمیت اتلاف وقت و آزار عده ای انسان نیست.

همیشه انسان ها این رفتار ها را انجام می دهند. حتی ما. من و تو.
ما زندگی عده ای انسان را در دست گرفته ایم و با آزمایش روی آن ها و رفتارهایشان دنبال کسب تجربه هستیم. حتی کارهایمان را با سعی و خطا پیش می بریم تا مجبور نباشیم هزینه ی تحقیقات پرداخت کنیم! با این که واحدی برای تحقیق داریم.
ما از همه ی آدم هایی که به هدف یا تجمل یا راحتی فکر می کنند. بدتریم. هیچ کدام از آن ها زندگی و آینده ی انسان ها را تخریب نمی کنند. اثر ظلم شان هم به عده ی محدودی می رسد.
اما ما به طور مستقیم با زندگی انسان های کوچک امروز و مردان فردا بازی می کنیم. انسان هایی که نسل های بعدی را خواهند ساخت. ما زندگی نسل های بعد را هم می سازیم. یا تخریب می کنیم. در سعی و خطا هر دو هست. هم ساختن، هم تخریب.
روا نیست برای هر هدفی حتی یافتن روش های برتر، از سعی و خطا استفاده کنیم. کاری که حتی مهندس ها با سازه ها نمی کنند. کاش در کنار کار، وقتی هم برای فکر کردن می گذاشتیم. البته اطاعت هم خوب است!

بیشتر از قبل به وسایل زیر نیازمندم:
– یک موتور خوب؛ ترجیحا هزار!
– یک کلت کالیبر ۴۵
– یک حکم!
هنوز هم توضیح بیشتری ندارم!