سه سال است بین بچه های مدرسه، دانش آموزی داریم که هر کاری حاضر است بکند اما ذره ای ریسک نمی کند.
حاضر است از صبح تا شب پشت دفتر دبیران بایستد و معلم ها را بلند صدا بزند تا جواب سؤالش را بپرسد؛ اما حاضر نیست چند دقیقه به کتابخانه برود یا خودش جواب سؤال را حدس بزند و از بین جواب ها به جواب درست برسد!
حاضر است چند روز دنبال معلم رایانه اش بگردد و تا رسیدن به جواب، رایانه خانه شان را خاموش نگهدارد؛ اما حاضر نیست ریسک کند و بفهمد که فلان تیک در ویندوز مفید است یا مضر!
حاضر است از اول تا آخر امتحانی که می داند مراقبان به هیچ سؤالی جواب نمی دهند، دستش برای پرسیدن دیکته ی درست یک کلمه بالا باشد؛ اما حاضر نیست حواسش را به جای جلب توجه مراقبان، به دیکته ی درست آن کلمه معطوف کند تا خودش به جواب درست برسد.
انگار اگر ریسک کند همیشه شکست خواهد خورد یا اگر خودش تلاش کند همیشه ناکام خواهد ماند. چند وقتی است سعی می کنم به جای جواب مستقیم، به منابع ارجاعش بدهم. اما فردا باز می آید و ادامه ی جواب را می پرسد. درست از همان جایی که جواب را نیمه کاره گذاشته ام!
نمی دانم در آینده باز هم می خواهد این قدر به دیگران و جواب هایشان وابسته باشد یا کمی به ریسک کردن عادت خواهد کرد؟
ما که خیلی تجربه معلمی نداریم.
اما گاهی آنطور که ما می بینیم نیست!
و نهایتا جور دیگری از آب در می آید!
شایدم در نیاید!
نمی دانم!!
منظور شما کیست ؟
ٌٍَََََُُِِِِِِِّّّّّّّمن یا شخس دیگری
اگه منم که اشتباه می کنید
نه عزیز من، منظورم شما نبودی.
سلام
زیر سایه ی شما!
نگران نباشید، میره دبیرستان همون یکی دو ماه اول درست میشه..
گر بدین سان ، باید زیست پست
من چه بی شرمم اگر
فانوس عمرم را
به رسوایی نیاویزم
پایدار ، مسرور باشی اخوی.
من معلم نیستم و تجربه شما را ندارم . اما فکر میکنم این روش برایش سودمند باشد .
problem-based learning
این روش را برایش بکار گیرید .
اگر در اینترنت کمی سرچ کنید با نحوه تدریس آن آشنا میشوید .
salam.khoobid.mamnoon ke be yade ma hastid.rastesh enghadr saram shologhe ke vaght nemikonam ziad in taraf ha biya.az bache ha ham bi khabar nistam.oonha ham salam miresoonan.bazam mamnoon va khoda hafez