روزی از نو

بعد از چند ماه استراحت و پنجه در پنجه ی روزگار گذاشتن، روزگار امانی داده تا باز هم با خودم درد دل کنم و از مزایای وبلاگ نویسی بهره مند شوم.

اولین بار نیست که وبلاگ را مدتی رها می کنم یا تلفن همراهم را چند روز خاموش می کنم یا دوربینم را در کمد می گذارم و سراغش نمی روم. هر از چند گاهی این ترک کردن ها خوب است و دوست داشتنی.

ان شاءالله سر خودم و شما را بیشتر از قبل درد خواهم آورد با درد دل های رسوب کرده ی این چند ماه …