ولی! افتاد مشکل ها

چند وقتی است در حال دسته بندی اجمالی مشکلات سن و سال دبیرستان هستم و مرتب سازی راه حل های ممکن. اما امروز به طور اتفاقی با مسأله ای روبرو شدم که حساب و کتابم را به هم ریخت!

امروز که مثل هر دوشنبه مشغول سر و کله زدن با شبکه ی دبستان بودم، پدر یکی از اولیا آمد خدمت آقای دینی و گلایه داشت که فرزند کلاس پنجم ش به اندازه ای که انتظار داشته تربیت نشده است و گفت و گفت تا رسید به این مطلب معروف که « چون بچه ام را مدرسه ی غیر انتفاعی گذاشته ام، دیگر کاری با تربیتش ندارم و مدرسه باید به فکر باشد » از این مطلب هم شاکی بود که پسرش با یکی از همکلاسی ها رفاقت نزدیکی پیدا کرده و ظاهر رفاقت مشکوک است.

نیم ساعت بعد، پدری مستأصل آمد و با التماس از معاون مدرسه می خواست که در مهار وضع زندگی اش کمکش کند و موضوع هم اختلاف شدید با پسرش بود و رفاقت یک ساله ی پسر با همان همکلاسی شاگرد قبلی که به نظر این پدر، باعث پرخاشگری و بی ادبی و بد دهنی پسرش شده بود. البته در ادامه ی صحبت با آقای معاون مشخص شد که این پدر با اینکه هیچ چیز از رایانه و رسانه نمی داند، برای پسرش تبلت و رایانه خریده و بعد که فهمیده پسرش با راهنمایی های همان رفیق ناباب در حال ورود به فجایع اخلاقی است، با داد و فریاد و آبرو ریزی همه ی ابزارهای ارتباطی پسر کلاس پنجمی اش را مصادره کرده و وقت هم ندارد برای پسر بگذارد و باز هم همان عبارت معروف که « فکر می کردم مدرسه ی غیر انتفاعی برای تربیت فرزندم کافی است » و البته مشکلات دیگری که بیان راه حل های پیشنهادی آقای معاون ۴۵ دقیقه طول کشید، چه برسد به داستان پر طول و تفصیل مشکلات …

من دنبال این طناب در هم پیچیده در طغیان بلوغ و استقلال طلبی اوایل دبیرستان می گشتم، نه سال چهارم دبستان. جالب هم اینجاست که همین مشکلات  و درگیری ها تا دبیرستان هم ادامه پیدا می کند و اولیا تغییر روش نمی دهند! این را در پرس و جو از سابقه ی مشکلات اولیای خودمان با فرزندان شان در صحبت شان از گذشته هم دیده بودم.

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل