ما انسان‌ها موجودات سبکی هستیم. ثبات نداریم. با هر
باد ملایمی، به این‌سو و آن‌سو پرتاب می‌شویم. هر موجی در دنیا به شدت تکان‌مان می
دهد. مگر این‌که خود را به تکیه‌گاهی مطمئن متصل کنیم و بهترین تکیه‌گاه را برای
خود برگزینیم.
انسانی که به خدا توکل کند، دنیا با تمام کوه های
استوارش، در مقابلش پر کاهی سبک است، در مشکلات تنها نیست. محتاج هیچ کس و هیچ چیز
هم نیست.
این روزها، همه تنها شده‌ایم.
تنهاییم
سلام آقای احمدزاده.
وبسایت قشنگی دارید.
همین. شهبازی
شاعر میگه:
من ماندم تنهای تنها
من ماندم تنها میان موج غم ها …
البته خواننده اش تنها موند، البته زیر آوار بم!
خیلی وقتا تنها بودن ارزشش بیشتره، حداقل آدم یادش می مونه که چندین سال توی قبر تنها باید باشه!
سلام
البته هرچند من مثل همه سبک نیستم ولی این موضوع رو تجربه کردم
پرتابل….
سلام آقای احمدزاده !
اومدم یه عرض ادبی بکنم
مخلصم خداحافظ
داشتی نگاهم می کردی.
بی صدا، صدایم کردی.
بی محلی کردم.
آمدی پایین. دستم را گرفتی.
رفتیم
سلام آقا احمدزاده
خوب هستید
اگر خوب هستید پس چرا بهتر نیستید اگر بهتر هستید به وبلاگ خوب من سر بزنید ونظر بدهید .
از مصر!!!!!!!
سلام آقا!
واقعا اون نظر بالایی رو من دادم؟!
چیزی یادم نمیاد…