خیلی سخت بود برایم. هنوز هم سخت است. هر وقت حرف زلزله ی بم می شود؛ همه ی تصاویرش دوباره جلوی چشمم رژه میرود. یاد تک تک خاطرات تلخ و شیرینم می افتم …
یاد جمعه ای که خبر را شنیدیم و با حامد تصمیم گرفتیم قبل از هر کار، سری به خیابان وصال و انتقال خون بزنیم و ساعت ها در صف طولانی انتقال خون می مانیم و چون تازه از جهادی برگشته بودیم و سفرمان در شرق ایران بود، خون مان را قبول نکردند؛
یاد پسر خردسالی که تمام انگشت هایش پر از انگشتر بود و می گفت انگشترها را از انگشت رفتگان خانواده اش درآورده و به انگشت کرده؛
یاد روزهایی که با تریلی نمایش کانون پرورش فکری، روستا به روستا می چرخیدیم و خیلی ها بودند که با نمایش های شاد کانون هم به سختی می خندیدند؛
یاد چادر مهد کودک که برای کودکان مبهوت بم، با نخ و رنگ روی کاغذ یا با آفتابه روی خاک نقاشی می کردیم؛
یاد امتحان دادن های کف حیاط بچه مدرسه ای ها؛
یاد شب جمعه ی آخر سال بهشت زهرای بم که یک شهر را پذیرا بود؛
یاد ساختمان ترک خورده ی کمیته امداد که بارها قبل از زلزله میزبان مان بود و کلی خاطره داشتیم با دیوارهایش؛
یاد اردوگاه وحدت که پس از زلزله با سرعتی باور نکردنی آوارگان را در خود جا داده بود و روزها مهمان یکی از چادرهایش بودیم؛
یاد جاده ای که ترافیکش سنگین بود از عبور مداوم کامیون هایی که حجم یک شهر را بار می زدند می بردند توی بیابان های مسیر بَرَوات خالی می کردند. تا چشم کار می کرد نخاله بود که روی هم جمع شده بود؛
یاد بیابان شهرک صنعتی و طوفان شن؛
یاد سایت زندان؛
یاد فرودگاه تعطیل بم و دو آنتونوفی که تا لحظه ی فرود کسی از حضورشان خبر نداشت؛
یاد مسؤولیت یک ساعته ام در گیت سپاه فرودگاه بم؛
یاد آقای ضرابی معاون کانون که با اعضای خانواده، مقیم بم شده بود و تریلی تریلی ثواب جمع می کرد؛
یاد تنها جهادی که همه چیزش پیش بینی نشده بود جز پلاک مشخصاتی که به گردن داشتیم و شکر خدا که به درد شناسایی مان نخورد؛
یاد روزهایی که از بم برگشته بودیم اما تا مدت ها هنوز پلاک به گردن داشتم که یادم نرود برای این شهر آلوده ساخته نشده ام؛
. . .
کاش باز هم هر روز می شد با علی و علی و مهدی در تماس باشم، حتی اگر تماس مان زیر پنج ثانیه باشد و سه کلمه : … -موقعیت … -وحدت … -تمام