ذکر مصیبتِ هیئت

درست يك ماه پيش بود كه يك ربع تا رفتن فاصله داشتيم
. . . بعد از اين واقعه خيلي از آخرين‌ها را به وضوح درك مي‌كنم. آخرين ماه مبارك،
آخرين نماز، آخرين ديدار، آخرين محرم . . . وقتي در مجلس ذكر امام حسين دعا مي‌كنند
« آرزوي كربلا به دلت نمونه » طعم آرزو به دل ماندن را زير زبان دارم.

لمس مرگ باعث شد خيلي چيزها برايم بي اهميت شود و
خيلي ديگر مهم. به خيلي مسايل عادي، به ديده‌اي نقاد مي نگرم و به بعضي كه قبلا
برايم مهم بود ديگر اهميت نمي‌دهم.

نحوه‌ي ذكر مصيبت اهل‌بيت هميشه ذهنم را مشغول
كرده‌بود و حالا بيشتر برايم حياتي است. شايد يك ماه پيش حاضر مي‌شدم در هر هيئتي
حاضر شوم؛ اما امروز دقت مي كنم كه آب در آسياب دشمن نريزم و قبل از حضور در مجالس
عزاداري از كيفيت مداح و سخنران‌ش جويا شوم. الحمدلله كميت مجالس ذكر و عزا، كم
نيست.

اين سال‌ها، رشد قارچ‌گونه به سرعت در جامعه رونق
گرفته و همه‌چيز را دگرگون ساخته‌است.

در هركاري وارد شويد و به هر جمعي سربزنيد لفظ «
مسافرت جهادي » به گوشتان خواهد‌خورد. لفظي كه سال‌ها طول كشيد تا در دبيرستان [. .
.] شكل بگيرد و فرهنگ خاص و آداب و رسومي پيداكند. اكنون رشد قارچي و توليد انبوه
باعث شده در دانشگاه هنر هم – با روحيات خاص هردو جنسيت دانشجويان‌ش- مسافرت جهادي
شكل بگيرد و كسي نمي‌داند اين كنار رفتن آداب و رسوم و اكتفا به نام « جهادي » براي
انجام دادن كار خير، براي آقاي مسافرت جهادي خوب است يا خوب نيست! البته در مورد
جهادي137 جسارت نمي‌كنيم!

همين رشد قارچي و بدون آداب در رفاه هم ديده مي شود.
سال‌هاست كه وضع مردم بهتر شده و كمتر كسي پيدا مي‌كنيم كه تلفن همراه نداشته باشد.
همين رشد قارچي و بدون زيرساخت‌هاي فرهنگي باعث شده « موبايل » بشود بلاي جان
محيط‌هاي عمومي. قديم اگر دري براي خانه مي‌ساختند براي زير و بم بودن صداي زنگش هم
فكر مي‌كردند و آدابش را رعايت. اما امروز مجبوريم به عزيزاني كه در اماكن عمومي
حاضرند التماس كنيم و درخواست كه « لطفاً هنگام ورود تلفن همراه خود را خاموش
كنيد.» حالا اين محل عمومي مي تواند مسجد باشد يا حسينيه يا سالن كنفرانس يا حتي
كلاس درس!

بدبختانه مداحي اهل‌بيت هم دچار اين رشد قارچي
شده‌است. ظاهراً قديم‌تر اگر كسي قرار بود مداحي اهل‌بيت كند، بايد تلمذ استاد
مي‌كرد و قدم به قدم به اخلاق و منش مداحي مي‌رسيد. امروز اما كافي‌است چند نوار از
راسته‌ي مداحي‌فروشان سراي مهستان تهيه كني و چند بيت شعرش را يادداشت كني و كمي هم
سكسكه تمرين كني و آشنايي هم در هيئت داشته باشي تا مراحل ترقي را يك شبه طي كني.
براي كسي هم مهم نيست چند كلاس سواد داري و چقدر از ائمه و مصائب‌شان مي‌داني. اگر
چند نكته‌ي اخلاقي و تعبير خواب و خاطره از جنگ تحميلي هم در ميان روضه بگويي كه مي
شوي « حاج فلان فلاني » و كسي هم نمي‌پرسد سن و علم شما به خاطره گفتن از سال‌هاي
قبل از ولادت‌تان مي‌رسد يا نه!
كسي نمي‌پرسد فلان نقلي كه از مقتل كردي در كدام مقتل معتبر منقوش است؟
كسي نمي‌پرسد يك ساعتي كه مردم از محضر شما فيض‌بردند، چند نكته و خصوصيت از خصايص
اخلاقي و سياسي و اجتماعي و منش بردبارانه‌ي ائمه به گوش‌شان رسيد؟
كسي نمي‌پرسد كه دانستن وضعيت چشم و ابرو و بازوي شهداي كربلا چه تأثير شگرفي در
روشن شدن تكليف جوانان ما در برخورد با مسايل دارد؟
كسي نمي‌پرسد بيان عشق و عاشقي و شيفتگي ما به قد رشيد و موي بلند چند درصد مهم‌تر
از الگوبرداري از روحيات ائمه ‌است؟
كسي نمي‌پرسد بعد از جذب ماهرانه‌ي جوانان به دستگاه امام حسين، چه برنامه‌اي براي
پربارشدن و به هدر نرفتن وقت اين هزاران نفر مجذوب داريم؟
كسي نمي‌پرسد واعظ فلان مجلس كيست و در پايان مجلس قرار‌است چه مطلبي به علم‌مان از
ائمه افزوده شود؟
و كسي نمي‌پرسد چرا سال‌هاي قبل از اين‌كه مداحي اهل‌بيت بازيچه‌ي مداحان و شعراي
قارچي و توليد انبوه شده شود، همين جوانان مو بلند و خوش‌تيپ ظهر عاشورا در هيئت
بودند و حالا هم هستند و فقط تركيب جمعيتي حضورشان در نقاط مختلف شهر تغيير
كرده‌است.

مجلس امام حسين همه‌ي عالميان را جذب مي‌كند. ما كه
هستيم كه بخواهيم اين جماعت مجذوب بالفطره را جذب كنيم يا نكنيم. اما خدا كند به
بهانه‌‌هاي واهي، عده‌اي را از ائمه و حقايق دين دور نكنيم.

خداوندا !
همه انسانهاي دردمند يا احياناً بي درد را كه به هر دليل پا در راه ستايش كربلاييان
گذاشته اند و بيشتر از سر جهل و ناداني،
به سالار شهيدان و حضرت زينب و امام سجاد و ديگر ياران مردانگي،
زير نام مستعار «عرض ادب»، كم و بيش، «بي ادبي» كرده اند،
واقعاً ببخش و بيامرز!