هفت شهر عشق

عاشق را حساب با عشق است. با معشوق چه کار. مقصود او عشق است.

دیدم آن شب که همه‌جا تاریک بود.
دیدم آن شب که هر کس به کارش مشغول بود.
دیدم آن شب که سکوت همدم تنهایی جمع‌مان شده‌بود.
دیدم آن شب که غیر از ما هم میزبانانی مشغول تدارک مقدمات میهمانی بودند.
دیدم آن شب که دوستان! هم از بار مسؤولیت شانه خالی می‌کردند و تلاش را بیهوده می‌دانستند.
و دیدم آن شب که ۶۷ نفر برای جمع تنهایمان آرزوی موفقیت‌کردند و کار را دست‌گرفتند.
و دیدم که باز هم عده‌ای دیدنی‌ها را نمی‌بینند و نمی‌خواهند ببینند.
و دیدیم که بسیاری از دیده‌ها باورکردنی‌نیست. چه ببینی و چه بشنوی.
و می‌دانم که خیلی‌ها دیده‌اند و نمی‌گویند.
و من می‌گویم حتی اگر خودم هم باور نکنم. باور نکنم که آن میهمانی گذشت و من ماندم.
و تنها خاطره‌ام شد «خاطرات یک میهمانی» که آن هم ناگفته‌ها را نگفت.
زمان بازنمی‌گردد. اما زمان درپیش است. همچون همیشه. و تا همیشه . . .

« گرگ اومده، گرگ! زود باشید درها را ببندید. جلوش وایسید. »
داد زدم اما کسی نشنید. بلندتر گفتم اما کسی نشنید. شاید هم شنید. اما کسی جرأت داره بره جلوی گرگ وایسه؟
دستم را سپر حمله‌ی گرگ کردم. دستم را بلعید. حالا ثابت شده بود که گرگ هست. حالا باید مطمئن می‌شدند که گرگ پشت در خونه وایساده. ولی باز هم باورشون نشد که گرگ هست. خون را دیدند، باز هم باور نکردند.
من هنوز داد می‌زدم. هنوز هم داد می‌زنم. هر جا که باشم. حتی این‌جا …
حتی حالا که گرگ همه‌چیز را تکه و پاره کرده و چیزی جز قطعاتی گنگ و مبهم باقی نمانده. شاید کسی بشنود و دادرس شود. کسی غیر از آن‌ها که نشنیدند. شاید هم شنیدند اما به همنوع خود حمله‌ور نشدند! داد گرگ را پیش گرگ برده بودم!
کاش زودتر می‌فهمیدم و لااقل دستم را برای دفاع در برابر گرگ‌های آشنا به‌دست‌می‌آوردم!
——————————————————————————–
… هر‌چیز را صاحبی هست و داد این بیداد را به صاحبانش خواهم‌برد و بس …
سلمان – نمایشگاه شهدا