ببار ای بارون ببار

آلودگی را ما زمینی ها به هوا می فرستیم بعد می گوییم هوا آلوده است و هزار فحش و بد و بی راه نثار جو و وارونگی و مسوولان و اتوبوس های واحد و کامیون ها می کنیم بدون اینکه حتی بفهمیم از چه می گوییم و مثل همیشه یادمان می رود به خودمان سر سوزن فحشی بدهیم.

آلودگی را ما تهرانی ها در تهران نهادینه کرده ایم. کارخانه ها هم مقصرند، اتوبوس ها و کامیون ها هم مقصرند؛ اما بیشتر از همه خودمان مقصریم که دست روی دست می گذاریم و فقط غر می زنیم و مقصران فرضی را نقد می کنیم و سعی نمی کنیم در حل مشکل – در حد خودمان – نقشی داشته باشیم.

آلودگی را تهرانی ها باید غولش نکنند؛ و متأسفانه تهران شهری است که صاحب ندارد. اگر در شهرستانی مشکلی پیش بیاید، شهرستانی ها مشکل شان را حل می کنند چون شهر مال شهروند است. اما تهرانی ها مشکلی ندارند که مال خودشان باشد. مشکل یا مال همسایه است یا زیر سر مسوولان! اگر تهرانی، تهران و مشکلاتش را مال خود بداند، کمی در رفع مشکل همکاری می کند. خیلی وقت ها هم مشکلی پیش نمی آمد.

آلودگی را آسمان باید بشوید، اما ما هم می توانیم کمی خودمان را مسوول بدانیم و در مرگ خود تعجیل نکنیم. البته حتما برای بعضی ها لذت مسمومیت و غر زدن و تحلیل های جاهلانه، بیشتر از لذت زندگی شیرین است!

مسلم است که آلودگی از آسمان نیامده، اما مثل همیشه آسمان زحمت زدودنش را خواهد کشید و باز رو سیاهیِ تنبلی و خودخواهی مزمن، به ما تهرانی ها خواهد ماند.