گر بر سر کوي تو نباشم، چه کنم؟ گر واله‌ي روي تو نباشم، چه کنم؟ اي جان جهان به تار موي تو اسير! گر بسته‌ي موي تو نباشم، چه‌کنم؟ ديوان امام باز هم داريم مي‌رسيم به نيمه‌ي خرداد. باز هم خاطره‌ها دونه‌دونه مياد و ميره. باز هم همه‌چيز با هم قاطي مي‌شه. ياد اون روزايي که منع شده‌بوديم از کار اون چند روز! و تلاش‌هايي که مي‌شه براي وجود کار اين چند روز! يادش به…
خيلي سخته زبون کسي رو که دوستش‌داري ندوني. عاشقي ولي نمي‌توني با معشوق حرف‌بزني. حرفشو مي‌فهمي اما نمي‌توني منظورتو بهش بگي. خيلي زجرآوره. خيلي … دلم براي بزرگترا مي‌سوزه. فقط براي همين. جوونا به اين چيزا فکر نمي‌کنن. هميشه فکر‌مي‌کنيم ما را درک نمي‌کنند. هميشه حرف‌هايمان برايشان نامفهوم است. هميشه حرفهايشان را نمي‌فهميم. هميشه بدون دليل محدود مي‌شويم. اما در واقع هميشه درکشان نمي‌کنيم …
عاشقان را شمع و شاهد نيست از بيرون خويش عشق را بايد از عاشقان آموخت. عشق را بايد جايي غير از سر کوچه و بازار جُست. عشق را بايد از کشتگان عشق به امانت گرفت. عشق را کسي مي‌فهمد که سختي‌اش را چشيده باشد. سختي‌اش را چشيده باشد و به آساني‌اش رسيده باشد. به وصال. وصال معشوق. وصال در کوچه و بازار هم هست، وصال حتي در اينترنت هم هست! وصال اما … وصال را…
آدم‌ها ديگر وقت شناختن چيزي را ندارند. هر چيزي را که بخواهند ساخته‌شده و آماده از فروشگاه مي‌خرند، اما از آن‌جا که در هيچ فروشگاهي دوست نمي‌فروشند، آدم‌ها بي‌دوست مانده‌اند.
سلام. سلام. سلام باز قسمت شد بتونم آپديت کنم. هرچند دير به دير. شکر. عيد رفته بوديم بم. به قول بعضي ها يا شايد خيلي‌ها شهر غم. خيلي چيزها ديديم که حتما قبلا از صدا و سيما و از طريق خبرگزاري شايعات شنيديد. اما چيزهايي هم بود که مطمئنم نشنيديد و شايد هم نبايد شنيد. پس من مي‌نويسم تا بخونيد. وارد بم که شديم حسابي جاخوردم. چيزي از شهري که سال گذشته ديده‌بودم نمونده بود…
دل گرفته بود عقل از کار افتاده بود زبان مونده بود اين وسط که چي بگه قلم از همه مبهوت تر من … من رفتم. اومدم. اما هنوز هم دلم گرفته، عقلم کار نمي کنه، زبونم بند اومده. قلمم اما راه خودشو پيدا کرده. اين وسط تنها کسي که سر حرفش وايساده و کوتاه هم نمياد عشقه. از عشق زياد مي گن. هر کس به مقتضاي فهمش و درکش. اما من از يه چيز ديگه…
« گرگ اومده، گرگ! زود باشيد درها را ببنديد. جلوش وايسيد. » داد زدم اما کسي نشنيد. بلندتر گفتم اما کسي نشنيد. شايد هم شنيد. اما کسي جرأت داره بره جلوي گرگ وايسه؟ دستم را سپر حمله‌ي گرگ کردم. دستم را بلعيد. حالا ثابت شده بود که گرگ هست. حالا بايد مطمئن مي‌شدند که گرگ پشت در خونه وايساده. ولي باز هم باورشون نشد که گرگ هست. خون را ديدند، باز هم باور نکردند. من…
سالن تاريکِ تاريک است. اما نه ظلماني‌تر از من. سايه‌ي قلم از قلم جلوتر مي‌رود. اما بي‌کلام. بي‌کلام‌تر از آن‌که بتواني حرف‌هايش را بخواني. اما خود قلم حرفش را با صداي بلند فرياد مي‌کند. نور مي‌رود و مي‌آيد. اما سايه‌ي قلم هميشه هست. اطرافيانش محو مي‌شوند و بازمي‌گردند. «مرگِ سايه» تنها «عدم قلم» است و با عدم قلم حرف‌ها معنايي ندارند تا بگوييم يا نگوييم؛ تا بنويسيم يا ننويسيم. اصلا وقتي حرف‌ها معنايي ندارند چه…
هميشه دنبالم مياي. مي‌دونم. مي‌دونم که بدم رو نمي‌خواي. اما بذار تو حال خودم باشم. تا کي مي‌خواي هوامو داشته‌باشي؟ من ديگه بزرگ شدم. ديگه نمي‌خوام کمکم کني. مي‌خوام مستقل بشم. خودم تصميم بگيرم برا خودم. بدت نياد اما من ديگه خوشم نمي‌آد کسي بهم دستور بده. منم دوستت دارم. هميشه مي‌خواستم اينو بهت بگم. دوستت دارم. خيلي. بيشتر از همه‌ي دنيا. چون مي‌دونم که هوامو داري. راستشو بخواي هيچ کس ديگه مثل تو به…
سلام تعجب نکن. خودِ خودم هستم. اين دفعه ديگه سلمان نيست. امين صحبت مي کنه. اومدم که بگم اين جا ديگه يه جوريه. ديگه از اون دفتر سبز سلمان خبري نيست. مي‌توني لينکت رو پس بگيري و ديگه به اين جا سر‌نزني. اما اگه باز هم سر‌مي‌زني بدون که از اين به بعد ديگه اين جا سلمان اعتبار نداره يا سيد‌صالح يا ثاقب يا طه يا حتي حاج‌حسين … بيا يه کاري کنيم اين‌جا ديگه…
